Wsparcie Pana i pasztet z królika.

- Rozszarpie Cię! Pasztet z Ciebie zrobię, rozumiesz to?! Przerobię Cię na pantofle!!

Em... Problem z agresją? U mnie...? Nie... Coś wam się pomyliło... 

Nie wiem czy istnieje coś, co wyprowadza człowieka z równowagi bardziej, niż niekontrolowany wypływ soku pomarańczowego na niedawno zmytą podłogę. Nie wiem skąd, ale już od tamtego momentu dzisiejszego poranka wiedziałam, że to na pewno nie będzie dobry dzień. W żaden sposób. 

A wszystko zaczęło się jeszcze wczorajszego wieczoru, kiedy dowiedzieliśmy się, że istnieje szansa na mus wyprowadzenia się z naszego mieszkania pod koniec tego roku. Najgorsze, że do samego października, temat pozostanie niewiadomą, co w pewnym sensie wiąże nam ręce. Pomimo tego, że miałam świadomość, że prędzej czy później będzie się trzeba stąd wyprowadzić, wsadziłam w to mieszkanie kupę serca i jakoś mało optymistycznie nastawiła mnie ta informacja. 

W związku z tym, że mój umysł zaprzątał milion innych spraw, na śmierć zapomniałam o zapowiedzianej od dwóch tygodni prezentacji, która w efekcie przygotowywałam dzisiaj rano. I - powracając do początku mojego postu - pochłonięta wirem pracy i analizą potrzebnego słownictwa, nie zwróciłam uwagi na niepokojące dźwięki dochodzące moich uszu. Nieubłaganie zbliżała się godzina, o której już zaczynał boleć mnie lewy pośladek na samą myśl o spóźnieniu do szkoły, gdy w końcu dotarło do mnie charakterystyczne "pac". 

Zamarłam. 

Powolnym krokiem ruszyłam w kierunku kuchni by zobaczyć, jak spokojnym strumieniem, cholernie drogi, pomarańczowy sok żółwim tempem płynie sobie po podłodze. Moją reakcję już znacie. 

A teraz? A teraz kontempluję jak idiotyczne jest uczenie studentów pracy z konkretną wersją oprogramowania, skoro oprogramowanie zmienia się raz na dwa lata, a każdą informację można znaleźć na dzień dzisiejszy w internecie. 

Czy mogę powiedzieć, że Nisza się schowała? Nie... Nie tym razem :) Owszem, nie mam ochoty na seks, ani w ogóle generalnie na żadne ostrzejsze zabawy, ale... Ale najbezpieczniej nadal czuję się przy Jego nogach.. Nadal nie umiem Mu się sprzeciwić... Nadal czuje ogromną wdzięczność, że kładzie swoje długie palce na mojej twarzy... Nawet, jeśli pewne działa budzą mój bunt a sama myśl o chłoście mnie odrzuca, to czuję się skrajnie uległa... I czuję, że to On trzyma mnie w kupie... 

---

Powtarzam się: nie ważne jak się zaczyna, ale jak się kończy... I by zakończyć dobrze... Coś interesującego. Ponieważ ostatnio siedzę w temacie zaburzeń psychicznych, trafiłam na informacje, które wygoniły mnie pod biurko. Spis kilku szokujących fobii:

1. Lęk przed przeciągami i wiatrem (chorobliwy) 
2. Lęk przed starymi ludźmi
3. Lęk przed samym sobą (to musi być tragedia)
4. Lęk przed staniem na baczność
5. Lęk przed pinezkami
6. Lęk przed dobrymi nowinami
7. Lęk przed zaśnięciem
8. Lęk przed ruchem
9. Lęk przed częściami ciała znajdującymi się po lewej stronie 
10. Lęk przed rozwiązywaniem testów 
11. Lęk przed książkami 
12. Lęk przed żabami 
13. Lęk przed lękiem
14. Lęk przed WSZYSTKIM

I o ile część wydaje się zabawna na pierwszy rzut oka, o tyle życie z takimi lękami... Do prostych zapewne nie należy...