Klimat: w głowie czy między nogami

Uświadomienie sobie jak poważną rolę w moim życiu odgrywają hormony przyszło mi z wielkim bólem dzisiejszego popołudnia.

Może nawet nie tyle z bólem, co z rozczarowaniem własną osobą.

Pomimo chronicznego ociekania zajebistością nie mam o sobie szczególnie wysokiego mniemania. Ochota na seks nachodzi mnie zaraz przed miesiączką i trwa do około półtora tygodnia po jej zakończeniu. Niczym nie różnię się od zwierzątka przeciętnej inteligencji, które gnane fazami księżyca rzuca się na osobnika płci przeciwnej bez szczególnej kontemplacji głębi łączącej ich więzi.

A może nie tak całkiem niczym - ja oprócz zwyczajnego poddania się chuci (co niezmiennie czynię) analizuję relację pod każdym możliwym kątem szukając dziury w całym i krytykując E. (nie żeby jakoś głośno czy w ogóle tak żeby ta informacja do niego dotarła:D) za każdy element, który moim zdaniem powoduje, że robię co chcę, kiedy chcę i nawet nie szczególnie mam z tego powodu wyrzuty sumienia.

Uznanie takiego stanu rzeczy za pozytywny miałyby nawet rację bytu, gdyby nie to, że wraz z upływem określonego czasu, ochota na bycie kontrolowaną w każdym aspekcie życia, karaną bez krztyny litości za najmniejsze nawet wykroczenia i kształtowaną według pańskiej woli znika (a przynajmniej znacznie się zmniejsza) aż do kolejnego sprzyjającego momentu.

Jak na osobę u której zadowolenie z klimatu wynika głównie z głowy i emocji, to ochota na seks mocno kontroluje moje "uleganie".