Potrzeba uległości

Mam czasem takie uczucie, że nawet gdyby E kazał mi iść zrobić sobie kawę, a potem jeszcze powiedział totalnie waniliowym głosem "dziękuje kochanie", to czułabym się uległa.

Przez ostatni czas czerpię ogromną przyjemność z drobnych rzeczy... Niemalże jęczę, tylko dlatego że do mnie mówi, ale kiedy próbuje dotknąć... Wtedy się zamykam. A może raczej chowam, boję się.

Wtem pada pytanie: "powiedz mi, co robić skoro tak bardzo pragniesz, a dotyk w ten wyjątkowy sposób nie wchodzi w grę". A mnie ogarnia jeszcze większe przerażenie, bo jeśli odpowiem to poczuję się jakbym dyktowała mu, co ma robić - a wtedy to wszystko jest bez sensu; a z drugiej strony dopada mnie myśl, że samo pytanie sprawia że to ja dyktuję warunki, a to z kolei przybija mnie do podłogi jeszcze bardziej.

Z pozytywnych wieści - może nie dotarłam do wagi do jakiej chciałam dotrzeć, ale pośredni cel został osiągnięty, kupiłam kozaki do kolan. Kupiłam jedne jedyne, w które udało mi się wcisnąć. Może nie są spełnieniem marzeń, ale... Dla mnie czymś naprawdę wielkim. Prawie jak moje nogi ;P Dodatkowo postawiłam sobie za punkt honoru nauczyć się chodzić w wysokich obcasach i w ten oto sposób stałam się posiadaczką tego cudeńka:

A w zasadzie prawie takich, bo moje mają obudowane również boki. Z jakiejś przyczyny zarówno mnie jak i E kojarzą się bardzo klimatycznie, co dodaje im smaczku.

Rozleniwiłam się ponad przeciętną. Rzekłabym wręcz rozbestwiłam ;>

Ciekawe czy druga strona przyjmie wyzwanie :>