Czy BDSM jest dewiacją?

Podczas rozmowy z jedną z czytelniczek padło stwierdzenie, że bez względu na wszystko BDSM jest dewiacją (zboczeniem) i dla normalnego mężczyzny Suka jest czymś odrażającym i chorym.

I o ile na pierwszy rzut oka stwierdzenie mnie zaszokowało, o tyle postanowiłam dowiedzieć się, jak faktycznie wygląda kwestia BDSM w świetle seksuologii i co na ten temat mówi literatura fachowa. W związku z tym sięgnęłam do podręcznika "Podstawy seksuologii" redakcji Zbigniewa Lwa-Starowicza. Jest to podręcznik rekomendowany przez Polskie Towarzystwo Seksuologiczne i Polskie Towarzystwo Medycyny Seksualnej - stąd zakładam że wiadomości w nim zawarte można uznać za wiarygodne i aktualne (również ze względu na rok wydania). Chciałabym również dodać, że analizowałam to pod kątem tylko i wyłącznie MOJEGO związku i tego jak to wygląda w naszym przypadku.

Już na początku rozdziału, autorzy podają elementy charakteryzujące parafilię (dewiację):

"(...)

1. naglący, uporczywy, przymusowy i silny popęd do zachowań dewiacyjnych,
2. rozbudowanie wyobrażeń dewiacyjnych podczas aktu seksualnego, jeśli rytuał nie może być spełniony (np. wyobrażanie sobie bicia i poniżania partnera w przypadku sadyzmu) ,
3. niemożność tworzenia związku erotyczno-seksualnego z partnerem (związki tylko z rozsądku), partner jest jedynie "nosicielem" obiektu wzbudzającego podniecenie seksualne,
4. (...)" 

Już z samych tych cech, można wyciągnąć wniosek, że w naszym przypadku, gdzie BDSM gra rolę dodatku do związku a nie jest kwintesencją naszego małżeństwa, taką relację trudno nazwać dewiacją. 

Idąc dalej, natrafiłam na śródtytuł: "Dewiacje seksualne a partnerstwo". Autor zaznacza tam, że stworzenie związku partnerskiego z zachowaniami dewiacyjnymi jest możliwe, ale jest bardzo utrudnione ze względu na pewne cechy charakterystyczne, by tuż poniżej napisać: 

"W przypadku dewiacji seksualnych stworzenie związku partnerskiego jest niemożliwe ze względu na: 

1. obsesyjność w praktykach dewiacyjnych - partner nie jest postrzegany jako całość, ale jedynie jako środek do osiągnięcia celu, czyli zaspokojenia seksualnego. W najskrajniejszych sytuacjach "związek partnerski" jest rodzajem masturbacji we dwoje - wynika stąd niemożność stworzenia związku typu "my" 
2. brak pragnienia rozkoszy jako takiej - w prawidłowym związku partnerskim różne formy kontaktów płciowych jak i pozapłciowych (emocjonalnych) są źródłem rozkoszy. W przypadku perwersji źródłem rozkoszy jest tylko i wyłącznie realizowanie określonych praktyk - brak całościowego podejścia do partnera np. zwracanie uwagi tylko na jego ciało. 

(...) 

• podstawą zgodności dwojga ludzi jest zdolność do współprzeżywania z innym człowiekiem, która w dewiacjach seksualnych jest zaburzona." 

Na koniec autor dodaje, że stworzenie takiego związku partnerskiego jest możliwe, ale jako forma czerpania przyjemności z fizycznych(psychicznych) aspektów związanych z dewiacją.

Nie mniej jednak, zastanowiło mnie, iż zarówno masochizm jak i sadyzm uznawane są przez ICD-10 oraz DSM-IV jako formy dewiacji i jak to ma się do tego, co zostało napisane w definicjach ogólnych. W związku z tym, postanowiłam zajrzeć również do innego źródła. Co znalazłam... Wikipedia w ten oto sposób definiuje parafilię: 

"rodzaj zaburzenia na tle seksualnym, w którym wystąpienie podniecenia seksualnego i pełnej satysfakcji seksualnej uzależnione jest od pojawienia się specyficznych obiektów (w tym osób), rytuałów czy sytuacji, niebędących częścią normatywnej stymulacji;"

I ta definicja pokazała mi meritum kwestii w kontekście podręcznika przytoczonego wcześniej. To właśnie, że pojawienie się podniecenie UZALEŻNIONE jest od wystąpienia konkretnego elementu sprawia, że dana preferencja staje się dewiacją, czy jak kto woli parafilią czy zboczeniem.

I jak to ma się do naszego związku? Czy elementy BDSM czy dominacji są nam potrzebne do osiągnięcia podniecenia? Czy nasz związek opiera się na realizacji tych ról? Czy BEZ tego bylibyśmy nieszczęśliwi? Niespełnieni? Czy czerpiemy rozkosz wyłącznie z praktyk/relacji? Czy gdyby mój Pan, przestał być moim Panem uznałabym, że możemy się rozstać, bo tylko to mnie przy nim trzymało? 

W naszym przypadku odpowiedź brzmi nie. 

Żeby nie było tak słodko i prosto, to po gimnastyce umysłowej, wrócę do początku swej wypowiedzi, gdzie wspomniałam, że usłyszałam iż normalny mężczyzna uznałby mnie za odrażającą i chorą. 

Nie wiem czy jakikolwiek "normalny" facet poczułby odrazę do kobiety z głową na wysokości jego przyrodzenia - nawet gdyby była na każde jego skinienie i dbała o jego samopoczucie  ;)