Obroża jako symbol uległości

Nie ma nic piękniejszego, niż widok uśmiechu na twarzy śpiącego mężczyzny, gdy głaska się jego twarz... I cichutki jęk świadczący o zadowoleniu... Gdzieś w głębi duszy tylko... Taki malutki znak zapytania... Czy przypadkiem w tym właśnie momencie, w swoim śnie nie podrywa wysokiej blondynki, która w reakcji na mój dotyk nie dała się dłużej przekonywać :P

Szczeknęłam. Wyszło jak mały szczeniak kopnięty w zadek :P Ale wyszło.

To nie znaczy, że mam to za sobą. Kopnięty szczeniak, to trochę za mało. Ale jak na dwie godziny walki z sobą - to i tak nieźle. Czy jestem z siebie zadowolona...? Hm... Dobre pytanie - rzadko bywam z siebie zadowolona. Perfekcjonizm jest jednak do bani - w każdym wydaniu. Nie - nie jestem z siebie zadowolona. Wiem, że przed samym szczeknięciem się zawahałam, przez co nie był to taki dźwięk jakiego oczekiwałam. Cały czas uczę się przyjmować ocenę Pana jako... Pewnik? Może bardziej nie odbierać mu prawa do oceny stawiając swoją własną opinię ponad Jego. Na dzień dzisiejszy, jestem w stanie przyjąć, że zrobiłam duży postęp w stosunku do tego, co było przed dwoma tygodniami. A to wystarczy, by nie wyrzucać sobie marnych efektów - bo On uważa, że nie były marne.

---

- Jeszcze nigdy tak jak dzisiaj nie tęskniłam za posiadaniem własnej obroży.
- To ciekawe...
- Czemu?
- Też dzisiaj myślałem o Twojej obroży. I tak się zastanawiałem nad hierarchią symboli.
- Tzn?
- Najpierw dostajesz swoje imię. Później symbol, który nosisz cały czas - taki, który ma Ci przypominać, że zawsze jesteś moja i że zawsze powinnaś wykonywać moje polecenia. Na koniec otrzymujesz obrożę, jako wyróżnienie i informację dla Ciebie, że teraz pozostało Ci tylko doskonalenie tego, co osiągnęłaś, że jesteś mi zawsze posłuszna. Nie wiem, czy to nie obroża powinna być zaraz po imieniu - obroży nie nosisz na co dzień, a jedynie przy mnie.

Miliard razy zastanawiałam się nad symboliką obroży. Nad tym jakie znaczenie ma ona dla mnie. Co reprezentuje. I im częściej o niej myślę, tym za większą wartość ją uważam. Wiem, że nie dostanę jej dopóki mój Pan nie uzna, że w pełni na nią zasłużyłam. I wiem, że zna mnie na tyle dobrze, że będzie czekał dopóki ja sama nie uznam, że na nią zasłużyłam. Głupie? Głupie. Bo to On decyduje... Ale wiedząc jaką wartość ma dla mnie ten symbol, chce bym kiedy go otrzymam, była z niego (tego symbolu) w pełni dumna, a nie zastanawiała się, czy na pewno na niego zasłużyłam i czy aby Pan dostrzegł wszystkie moje niedociągnięcia.

- Paradoksalnie, jesteś bardzo blisko obydwu pozostałych symboli, wiesz?

Oczywiście, że nie wiem. Odkąd Nisza wyszła ze swojego pokoju, wyrzucam sobie każde zawahanie i każdy drobny szczegół, który - znów - moim zdaniem był karygodny. Dobrze wiem, że On tego tak nie postrzega. Nie bez powodu bardzo często otrzymuje zadania, których nie da się wykonać perfekcyjnie, gdzie liczą się starania i wysiłek włożony w wykonanie niemożliwego. Dawniej, zignorowałabym takie zadanie - skoro nie da się go wykonać dobrze, to po jaką cholerę próbować. Dziś daję z siebie 110%, pomimo świadomości nadchodzącej porażki. Któregoś pięknego dnia, w końcu nauczę się kto ma prawo oceny. Do tego czasu, nie pozostaje mi nic innego, jak dołożyć wszelkich starań, by każde polecenie było wykonane tak, jak Pan sobie tego życzy - bez zastanawiania się, czy efekt będzie dla mnie zadowalający czy nie.