Czy naprawdę zrobię dla Ciebie wszystko, Panie?

- Zaszczekaj dla mnie... Nisza, moja Suko, zaszczekaj dla mnie. Już. Nie za chwile, nie za moment. Nie myśl – zrób o co Cię proszę... Szczekaj.

Godzina wykańczającej walki z sobą. Ze swoją dumą, z lękiem przed ośmieszeniem, z nieumiejętnością... Godzina to długo?? Nawet 5 minutowa walka z samą sobą, to męczarnia. Cięższej walki zwyczajnie nie ma. W swojej głowie, zrobiłam to miliony razy w ciągu tej godziny. Pierwsze szczeknięcie w mojej głowie też nie było proste...

Ale nawet po tej godzinie i milionach mentalnych szczęknięć dźwięk ze mnie żaden nie wyszedł. Pomimo szczerych chęci, pomimo fizycznego bólu przełamywanych barier – nie... Nie udało się. Nie pomogło przekonywanie dla kogo to robię, kto jest moim Panem i kto ma prawo do mojego ciała, umysłu i do mojego wstydu. Nie pomogło przekonywanie, że jego nie interesuje jak to zrobię, ale czy złamię się i poddam...

Rezygnacja stanęła u bram. Było mi już obojętne. Zarówno szczeknięcie (co wcale nie sprawiło, że byłam w stanie to zrobić), jak i cała reszta... On widział... Widział, że nawet warknięcia – które słyszał ode mnie niejednokrotnie – ze mnie nie wyciągnie.

Kazał mi się położyć – niżej niż zwykle. Miało być w nogach, ale... Z przyczyn technicznych, zostałam w połowie łóżka. Skulona, rozbita i załamana. Przekonana o tym, że zawiodłam, że nie zasługuje ani na kołdrę, ani na przytulenie, ani na czułość. Nie byłam posłuszna. Czy mogłam zrobić coś gorszego?

Nie, to nie mój Pan mnie tak „zaszczuł”. Sama się tak zaszczułam i wiem to. Swoją ambicją, perfekcjonizmem i samokrytycyzmem godnym... chyba brak mi odpowiedniego przykładu.

Sen przyszedł łatwo – jak zwykle kiedy z czymś sobie nie radzę. Kiedy się obudziłam, moja walka trwała nadal... Przecież jak wielką przyjemność bym Mu sprawiła, gdybym obudziła go szczekaniem... Miliardy prób. Cicho wydawane nawet na głos dźwięki... Zebrawszy się w końcu na odwagę, przekonana o tym, że tak, teraz dam radę, na pewno sobie poradzę – zawiodłam. Nie zapanowałam nad swoim głosem i tym, by wyartykułować ten dźwięk.

Pan dał mi prezent dzisiejszego poranka. Zajął mnie. Dał mi zajęcie, które pozwoliło mi o tym nie myśleć w żaden sposób. Może nieco trudne, może nieco nieprzyjemne – ale zajmujące na tyle, by nie myśleć o tym, co stało się dzień wcześniej...

Później długa rozmowa, która miała mi uświadomić kim dla Niego jestem, że jest ze mnie cholernie zadowolony i że nie mam żadnego powodu, by czuć się przybita, przegrana lub jakąkolwiek inną negatywną emocją...

- Ja... Po prostu tyle razy mówiłam Ci o tym, że jestem dla Ciebie gotowa na wszystko, a nie jestem w stanie wydać z siebie jednego durnego szczeknięcia.

- Chodź.

Pan wstał i zaczął się ubierać, w pełnie zaskoczona tym co się dzieję chwyciłam wyciągniętą do mnie dłoń, wstałam – zupełnie naga, i podążyłam za jego dłonią. Podeszliśmy do drzwi. Pan wyjrzał przez wizjer, po czym otworzył drzwi. Gestem dłoni zaprosił mnie na zewnątrz. Zupełnie nagą. Bez chwili zawahania stanęłam w drzwiach.

- Wyjdź dalej.

Nie wahałam się ani chwili. Wyszłam zupełnie naga na korytarz blogu, ze świadomością tego, że w każdej chwili z jednego z trzech otaczających nasze mieszkań może wyjść ktokolwiek.

- Wracaj.

I zaprowadził mnie z powrotem do łóżka.

- Widzisz... To właśnie znaczy, że zrobisz dla mnie wszystko. Gdybym Ci powiedział, żebyś zeszła na dół – poszłabyś, prawda? Wiem że byś poszła... Jestem z Ciebie dumny, bo wiem że zrobisz dla mnie wszystko. Masz swoje ograniczenia, ale chcesz je przełamać. I przełamujesz, uczysz się i pracujesz nad sobą. Jestem z Ciebie dumny. A teraz ubieraj się i wychodzimy – mamy cudowny dzień i trzeba go wykorzystać.

Taak... Na mojej liście znalazł się dzisiaj punkt, by pracować nad moim podejściem. By pracować nad tym, by przyjmować to co mówi Pan za pewnik... Wyrzec się samokrytyki i pozostawić ocenę Jemu... Bo jestem Jego... I tylko On ma do tego prawo.