Jak suka stała się Niszą...

Odpowiedź na naleśnikowe pytanie Raheli:

Otóż Najwspanialszy-Z-Władających uwielbia naleśniki po meksykańsku. Z mięskiem mielonym (mielonym oczywiście w domku), kukurydzą, fasolą, groszkiem no i oczywiście sosem. Sosu sama niestety nie robię, ale kto wie... Może kiedyś.

A teraz twórczość, z którą też co poniektórzy mieli do czynienia...

Słowo wstępne:

Dzień, kiedy ponownie stałam się Suką. Jego. Kiedy minął pewien czas od dnia, gdy powiedział "No Mała, od dzisiaj wprowadzamy pewne zasady w tym domu. Tęskniłaś, co??"

Akcja właściwa:

Późna pora nocna, leżymy już w łóżku...

- Ale byłam dzisiaj łobuz, wiesz...?
- Jak to łobuz, maleńka?
- No... Niegrzeczniś. Zwyczajnie...
- Wstań i uklęknij przy łóżku.

Najwyraźniej żarty się skończyły...

- Uderz się w twarz.

W pierwszej chwili byłam pewne, że mam problemy ze słuchem. Nie możliwe, żeby powiedział to, co usłyszałam.

- Uderz się w twarz.

Ogarnęła mnie panika. Tempa, obezwładniająca, paraliżująca panika. Nie mogłam się ruszyć. Zamarłam. Na pewien czas przestałam istnieć.

- Jesteś zbyt dumna, żeby to zrobić?

Pokiwałam głową. Zbyt dumna, zbyt przerażona sytuacją, zbyt otępiała i zbyt... zakompleksiona. Przekonana o tym, że nadal jestem dla niego tylko.. niewolnicą, że nie jestem Jego Suką, a już na pewno, że nie jestem jego małą Ni...
Popatrzył mi głęboko w oczy...

- Wiem, że to zrobisz...

Gesty bezradności zaczęły ze mnie płynąć: ruch głowy, zaciśnięte pięści i przygryziona warga. Po policzkach zaczęły płynąć łzy. A przecież nawet mnie nie dotknął... Bijąc się sama z sobą, dawałam z siebie wszystko, by pokonać wszędobylski paraliż. A On...? Ze stoickim spokojem patrzył prosto w moje oczy....

- Podnieś rękę.

Spojrzałam na niego przez łzy zaskoczona kolejnym poleceniem. Krótki rzut oka na rękę, potem znów na niego... Krótka wewnętrzna walka uwieńczona uniesioną dłonią.

- Pięknie... A teraz uderz się w twarz. Mocno.

Patrząc na niego wielkimi oczami, zanosząc się płaczem, uniosłam rękę wyżej... Zamknęłam oczy i skupiając się tylko i wyłącznie na zadaniu wzięłam zamach... Zapominając zupełnie o tym, co czuje i że to ja klęczę przy łóżku a nie ktoś zupełnie inny...

Sekundy płynęły niczym godziny.... I kiedy moja dłoń już zbliżała się do twarz, Jego silna dłoń złapała mnie za nadgarstek. Natychmiast otwarłam oczy, a kiedy mój wzrok napotkał jego twarz... Tama wewnątrz mnie pękła. Nie wiem czy dało się płakać jeszcze bardziej, ale na pewno bardziej słyszalnie...

- Widzisz? Nawet gdy coś Twoim zdaniem jest ponad Twoje siły, jesteś mi bezwzględnie posłuszna. Wiem, że uważasz, że zaczynasz od zera ale tak nie jest. W pełni zasługujesz na swoje imię Niszo...

Klęcząc przed moim Panem, opadłam ze wszelkich sił... Słysząc Jego słowa, ponownie zapadłam się w siebie, a echo tego, co właśnie usłyszałam odbijało się w mojej głowie raz za razem... Jedynie samym wzrokiem byłam w stanie zapytać, czy mogę przytulić się do jego nóg.

Pozwolił... I głaszcząc moje włosy mówił... O tym jak mnie ceni... Jak wiele jestem dla niego warta jako Suka... I nie... Nie będę pamiętać tej próby, ani walki... Będę pamiętać tylko to jedno zdanie... "W pełni zasługujesz na swoje imię Niszo..."